Een ex-vrouw vordert van haar ex-man een rentecompensatievergoeding bij overname van de woning door de ex-man, waarbij hij gebruik maakt van de verhuisregeling en de hypothecaire lening met lage rente voortzet.

In de algemene voorwaarden die op die leningsovereenkomst van toepassing zijn, is een verhuisregeling (hierna: de Verhuisregeling) opgenomen: de vaste rente die hoort bij de lening voor de ‘oude’ woning kan – als is voldaan aan voorwaarden – worden meegenomen naar de lening voor de ‘nieuwe’ woning voor de resterende looptijd van de rentevaste periode.

Op 20 november 2010 heeft belanghebbende een anti-kraakovereenkomst gesloten met [B]. voor het gebruik van de tweede woning. In de overeenkomst is [B] aangeduid als ‘oppasser’. Op 31 januari 2012 hebben belanghebbende en [B] door middel van een allonge de anti-kraakovereenkomst als volgt aangepast: “Artikel 4, financiële verplichting van de oppasser Oppasser voldoet vanaf 1 februari 2012, gedurende de looptijd van deze anti-kraakovereenkomst aan verhuurder een bedrag van € 1.500,00 per maand. (…) De kosten van gas, elektra en water zijn voor kosten van de oppasser.”

Een vrouw heeft ter zitting gesteld dat de man in de draagkrachtberekening betreffende de periode tot 1 oktober 2017 ten onrechte rekening heeft gehouden met de bruto hypotheekrente, nu de man zijn deel van de hypotheekrente drie jaar mag aftrekken en het deel van de hypotheekrente dat hij voor de vrouw betaalt als partneralimentatie kan aftrekken.

In geschil is of na het vertrek van (het gezin van) belanghebbende naar België, de woning nog kwalificeert als ‘eigen woning’ in de zin van artikel 3.111 van de Wet IB 2001. Het geschil spitst zich toe op de vraag of de woning aan een derde ter beschikking is gesteld of dat sprake is van een kraakwacht-situatie.