Bij samenwoners en verwerving van een woning gebeurt het regelmatig dat er sprake is van een ongelijke inbreng van vermogen. Met behulp van een draagplichtovereenkomst is dit in principe eenvoudig te scheiden. Ieder brengt eigen middelen in op diens ‘eigen helft’ en financiert het overige. Maar er zijn ook scenario’s waarbij 1 partij meer (eigen middelen/overwaarde) inbrengt dan de ander, en kiest men voor toepassing van het ‘Goedkeurend besluit (januari 2018), huidige codificatie (BP2022). Degene die meer inbrengt heeft dan een vordering op de andere partner. En dan gaan (soms) zaken in de praktijk fout….

In een kort geding eiste een ex-partner de medewerking van de ex-vrouw tot het ontslag hoofdelijke aansprakelijkheid van de ex-man. Partijen hebben in op 29 december 2011 een samenlevingsovereenkomst gesloten.

De rechter heeft een beroep op een financieringsvoorbehoud afgewezen. De aspirant kopers hadden ontbinding van de koop gevraagd en dit verzoek voorzien van een afwijzing van een geldverstrekker.

Het Gerechtshof 's-Hertogenbosch verwerpt in hoger beroep de stelling van een schuldenaar dat zij bij het aangaan van hoofdelijke aansprakelijkheid te maken heeft gehad met een complex hypotheekproduct.

Een man heeft na einde samenleving het bedrag van de hypothecaire geldlening met €20.000 verhoogd. De gemeenschappelijke woning is nadien verkocht. Vanwege de verhoging van de hypotheek is de overwaarde €20.000 lager uitgevallen. De vrouw vordert €10.000 van de man.

Partijen hebben een affectieve relatie gehad. Uit deze relatie is een minderjarig kind geboren. [eiseres] is uitsluitend en enig eigenaar van de woning. In een kort geding vordert eiseres dat de ex-partner de woning verlaat.

Na einde affectieve relatie wordt de woning verkocht en ontstaat er een restschuld. In deze casus was de man voor eenhonderdste deel eigenaar en de vrouw voor negenennegentighonderdste. In een rechtszaak is in geschil of de restschuld voor 50 procent voor rekening van de man komt.