Financiële instellingen worden voortdurend geconfronteerd met (rechts)personen die een Financiële instelling willen schaden of op oneigenlijke gronden gebruik maken van diensten van de Financiële instelling. Dit vormt een gevaar voor de continuïteit en de integriteit van de financiële sector. Ook kunnen de belangen van een Financiële instelling en van cliënten en medewerkers van Financiële instellingen hierdoor worden geschaad. Financiële instellingen hebben daarom ter bescherming maatregelen genomen. Daartoe zijn zij ook gehouden op grond van wetgeving zoals de Wet op het financieel toezicht (Wft) of de Wet ter voorkoming van witwassen en financieren terrorisme (Wwft).

De wet legt de verzekeringnemer in artikel 7:957 BW de verplichting op dat hij alle mogelijke maatregelen moet nemen die tot voorkoming of vermindering van de schade kunnen leiden. Op grond van jurisprudentie gebaseerd op de oude wetgeving is inmiddels vastgesteld dat die plicht op de verzekeringnemer rust wanneer het evenement zich heeft voorgedaan, maar ook wanneer er sprake is van een onmiddellijk dreigend gevaar. Deze jurisprudentie is met de invoering van het nieuwe verzekeringsrecht wettelijk vastgelegd. De verplichting rust overigens alleen op de verzekeringnemer wanneer hij op de hoogte is of behoort te zijn van het zich voordoen van het evenement of van het onmiddellijk dreigende gevaar. De bereddingsplicht geldt zowel voor de verzekerde als de verzekeringnemer.

Uit de overeenkomst vloeien verplichtingen voort. Een aantal van die verplichtingen hebben betrekking op het moment dat het risico zich openbaart waartegen de verzekering is gesloten. De eerste verplichting die we in de wet tegenkomen is de meldings- en inlichtingenplicht.

Alvorens in te kunnen gaan op de betekenis van de verzekerde som voor een verzekeringsovereenkomst moeten we eerst stilstaan bij het verschil tussen een sommenverzekering en een schadeverzekering.