In een recente uitspraak van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden stond de vraag centraal of een assurantietussenpersoon aansprakelijk kan worden gehouden voor schade die ontstaat doordat een verzekering geen dekking biedt, terwijl de klant wél dacht dat deze bestond. De zaak betreft de diefstal van een wiellader, waarvoor de verzekering geen dekking bood wegens een heldere uitsluiting. Toch werd de tussenpersoon veroordeeld tot schadevergoeding. Hoe zit dat?