De Centrale Raad van Beroep heeft op 6 december 2016 uitspraak gedaan over een zorgbehoevende bijstandsgerechtigde die samenwoont met haar zorgverlener. In die situatie worden een samenwonende broer en zus voor de bijstand niet als gehuwden beschouwd. De Raad heeft geoordeeld dat er geen rechtvaardiging is voor verschillende behandeling van samenwonende tweedegraadsbloedverwanten (zoals broers en zussen) en andere ongehuwd samenwonenden, indien één van hen zorgbehoevend is. Betrokkene heeft in beginsel recht op bijstand als alleenstaande.

Een assurantietussenpersoon mag in het algemeen afgaan op de juistheid van de door zijn opdrachtgever verstrekte informatie en hoeft die informatie niet steeds zelfstandig op juistheid te controleren, tenzij hij concrete aanwijzingen heeft dat de verstrekte informatie onjuist of onvolledig is. Van de assurantietussenpersoon mag worden verwacht dat hij de door cliënt verstrekte gegevens nauwgezet bestudeert, voor zover die gegevens van belang zijn voor het door hem te verstrekken advies. De assurantietussenpersoon dient er voor te zorgen dat zijn advies, voor zover redelijkerwijs mogelijk, mede is gebaseerd op de van de cliënt verkregen informatie, stelt Gerechtshof Amsterdam in haar uitspraak.

De Rechtbank Amsterdam heeft in een geschil over de uitleg van de hoogte van een uitkering uit een overlijdensrisicoverzekering een uitspraak gedaan. De rechtbank legt de overeenkomst niet zo uit als eiser dat doet: het beroep op het contra proferentem beginsel wordt verworpen, omdat er geen twijfel in de zin van de wet en richtlijn bestaat over de uitleg. De tussenpersoon is niet aansprakelijk, omdat onvoldoende gesteld is dat de onduidelijkheid die bij eiser bestond te wijten is aan onjuiste of onvoldoende voorlichting door die tussenpersoon.

Een vrouw die in 2005 is bevallen, terwijl ze werkzaam was als zelfstandige, heeft alsnog recht op een uitkering of vervangende schadevergoeding, zo oordeelt de rechtbank Midden-Nederland. De vrouw stapte naar de rechter omdat er tussen 1 augustus 2004 en 4 juni 2008 geen zwangerschaps- of bevallingsuitkering was voor vrouwelijke zelfstandigen. De rechtbank oordeelt dat dit in strijd is met het VN-vrouwenverdrag en de vrouw gecompenseerd moet worden.

Familierechters gaan hun werkwijze aanpassen om te voorkomen dat kinderen schade oplopen tijdens zogenoemde vechtscheidingen. Initiatieven die bij rechtbanken zijn ontwikkeld en goed blijken te werken, worden volgend jaar landelijk ingevoerd. Ook streeft de Rechtspraak naar een andere scheidingsprocedure, waarbij ouders gezamenlijk hun problemen aan de rechter voorleggen. Op die manier wordt hun conflict niet onnodig aangewakkerd.

Een voormalige huiseigenaar is in hoger beroep bij de Raad van State in het ongelijk gesteld. De voormalige huiseigenaar wilde kwijtschelding van de restschuld als gevolg van de onderhandse verkoop van zijn woning. De opbrengst van de verkoop was onvoldoende om de hypothecaire geldlening en gemaakte kosten terug te betalen. De stichting heeft de restschuld aan de geldverstrekker betaald en is daarvoor in de rechten en plichten van de geldgever getreden. De ex-huiseigenaar is de stichting € 68.229,87 verschuldigd.

Rechtbank Gelderland heeft een uitspraak gedaan over de vraag wat de grondslag is voor de berekening loonheffing wegens privégebruik auto, ter beschikking gesteld door de werkgever. De stelling van belastingplichtige was dat voor de grondslag van de bijtelling de lagere dealerprijs gebruikt diende te worden in plaats van de catalogusprijs.

De rechtbank heeft eerder de uitspraak gedaan dat vrouwen die tussen 2004 en 2008 zelfstandige en zwanger waren alsnog een zwangerschapsuitkering kunnen krijgen. UWV is tegen deze uitspraak in hoger beroep gegaan.

De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State heeft in hoger beroep een voormalige huiseigenaar in het ongelijk gesteld. De Stichting WEW had zich op het standpunt gesteld dat het aangaan van dubbele woonlasten door te emigreren naar het buitenland terwijl de woning nog niet was verkocht, de oorzaak van het verlies is. Dat verlies dient voor rekening van appellanten (voormalige huiseigenaren) te blijven, omdat zij de keuze hebben gemaakt om te emigreren en daarbij het risico hebben genomen dat de woning met verlies zou worden verkocht.

Bij besluit van 17 februari 2015 heeft het Waarborgfonds aan [wederpartij, geldlener] medegedeeld dat zij niet in aanmerking komt voor kwijtschelding van de aan de geldgever uitbetaalde verliesdeclaratie. De Raad van State heeft in hoger beroep dit besluit vernietigd.