Consument heeft bij geldverstrekker een hypothecaire geldlening met NHG afgesloten. Na verkoop van de woning heeft geldverstrekker een verliesdeclaratie ingediend bij het WEW, die een deel van de restschuld heeft vergoed. Consument vordert dat het WEW ook het overige deel van de restschuld vergoedt, waardoor geldverstrekker de restschuld jegens hem dient kwijt te schelden.

Een Consument wordt op 5 van de 6 aangevoerde punten in het ongelijk gesteld. Toch dient de adviseur een deel van de adviesnota terug te betalen.

Kifid heeft in eerdere uitspraken al beslist dat een geldverstrekker tijdelijke verhuur niet hoeft toe te staan, maar wat als het slechts om een vakantieperiode gaat? Een consument heeft de Bank om toestemming verzocht om zijn woning voor drie maanden te mogen verhuren. De Bank heeft geen toestemming verleend.

Consument heeft getracht haar geldlening over te sluiten naar een andere geldverstrekker. De Bank is er daarbij van uitgegaan dat sprake was van een over te sluiten financiering die onder NHG-voorwaarden was verstrekt.

Consument was bij het aangaan van de hypothecaire lening niet geïnformeerd over de opschortende voorwaarde van de NHG-garantie. Zolang de opschortende voorwaarde nog gold kon zij op de NHG-garantie geen beroep doen. De Bank is daarmee destijds tekortgeschoten in haar informatieplicht.

Een consument heeft via bemiddeling en advies van een intermediair een hypothecaire geldlening gesloten. Consument stelt dat de adviseur heeft nagelaten om, conform hetgeen tussen partijen afgesproken, een geldlening met NHG te sluiten. De Commissie overweegt dat ingevolge de hoofdregel van artikel 150 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering als uitgangspunt heeft te gelden dat de partij die zich beroept op de rechtsgevolgen van door hem gestelde feiten – bij voldoende betwisting door de tegenpartij – zijn stellingen moet bewijzen.