Wabeke blikt terug op woekerpolisaffaire

 

De inhoudelijke kritiek op zijn aanbeveling veegt Wabeke niet direct van tafel. “Wat ik heb gedaan, kan nooit de schoonheidsprijs krijgen, maar het was toen het maximaal haalbare. Vergeet niet, ik sta in mijn eentje tegenover megaconcerns. Je zit knel tussen verzekeraars en klagers, iemand moet meebewegen, anders wordt het erg lastig.”

 

Wabeke heeft flink getwijfeld of hij wel een bemiddelende rol in het conflict wilde spelen. “Het ging om enorme belangen, om miljarden. Dat had je wellicht beter aan een burgerlijke rechter voor kunnen leggen, niet aan een ombudsman.” Wabeke wilde het verzoek tot bemiddeling door de toenmalige minister Zalm echter niet naast zich neerleggen.

 

Drie concrete voorbeeldzaken zou hij behandelen, maar toen die maar niet ingediend werden en de procedurele chaos om zich heen greep, kwam Wabeke met zijn algemene richtlijn. “Ik moest iets, het dreigde uit de hand te lopen. Niemand deed wat. Ik heb een jaar lang moeten wachten voordat stichting Woekerpolisclaim een eerste voorbeeldzaak indiende. Nog een bijzonder ongelukkige ook, want het ging hier om een garantieproduct, geen beleggingsproduct waar alle heisa over was.”

 

De kritiek spitst zich vooral toe op het gegeven dat Wabeke alleen naar de kosten van de beleggingspolis keek, niet naar premies voor ingebouwde dure overlijdensrisico- en arbeidsongeschiktheidsverzekeringen. Dat is ook duidelijk uit Wabekes eerste document af te leiden. Wabeke spreekt echter van een misverstand: de overlijdensrisicoverzekering zou geheel vrij van kosten, zonder winstopslag moeten. Dat was althans zijn oorspronkelijke doel. De eerste verzekeraar die een schikking trof (Delta Lloyd) negeerde dat standpunt. Overigens mét instemming van de betrokken claimstichtingen. Doordat ook andere verzekeraars op dat onderdeel toch kosten blijven pakken, reageerde Wabeke door zijn eerdere maximering van de totale kosten op 3,5% te verlagen naar 2,5%. “Ik heb toen bovendien gezegd dat ik de overlijdensrisicoverzekering dan wel marktconform wilde hebben.”

 

Dat deze stap verzekeraars meer speelruimte geeft in de overlijdensrisicoverzekering, erkent Wabeke. “Ja, je kunt je afvragen of ik voldoende streng ben geweest. Of ik voldoende duidelijk was. Maar zeg niet dat ik niet naar alle kosten heb gekeken. Dat heb ik wel. Wie het er niet mee eens is, moet en kan verder procederen.” Ondanks de opmerkelijke tussentijdse aanpassing van de richtlijn, is Wabeke uiteindelijk niet ontevreden. De 2,5% kosten – exclusief de kosten van overlijdensrisicoverzekering en eventuele andere verzekeringen – noemt hij redelijk.

 

Of Wabeke zich nog eens in een conflict waagt met een schikkingrichtlijn? “Ik zou me ervoor hoeden. Dit is toch een soort mission impossible, het is niet alleen een strijd tussen twee kampen, maar ook verzekeraars onderling vochten elkaar de tent uit. Ik zou voortaan in ieder geval vooraf eisen dat ik meer de regie houd.”

 

Bron: DFT, 15-08-2009