De Rechtbank Amsterdam heeft in een geschil over de uitleg van de hoogte van een uitkering uit een overlijdensrisicoverzekering een uitspraak gedaan. De rechtbank legt de overeenkomst niet zo uit als eiser dat doet: het beroep op het contra proferentem beginsel wordt verworpen, omdat er geen twijfel in de zin van de wet en richtlijn bestaat over de uitleg. De tussenpersoon is niet aansprakelijk, omdat onvoldoende gesteld is dat de onduidelijkheid die bij eiser bestond te wijten is aan onjuiste of onvoldoende voorlichting door die tussenpersoon.

De Bank is als geldgever niet gehouden tot vroegtijdig vrijgeven van haar pandrecht op een levensverzekering met overlijdensrisicodekking, stelt Kifid in een uitspraak. Deze vrijgave was door consument verlangd omdat zijn beoogde nieuwe geldverstrekker bereid was een hogere geldlening te verstrekken indien de afkoopwaarde van de verzekering zou worden uitgekeerd.

Waar dient u uw relatie op te wijzen als hij/zij in het verleden als 'alleenstaande' een NHG hypotheek heeft gesloten en nu gaat samenwonen?

Bij de aanvraag van een overlijdensrisicoverzekering heeft verzekerde een gezondheidsverklaring ingevuld. Daarbij heeft hij twee vragen ten onrechte met nee beantwoord: de vraag of hij bekend was met verhoogde bloeddruk en of hij suikerziekte had. Voor Verzekeraar was er hierdoor geen aanleiding om medisch onderzoek te verrichten.

Consumenten hebben in 2004 twee overlijdensrisicoverzekeringen via een intermediair gesloten bij een verzekeraar. In 2009 neemt een ander intermediair de portefeuille over. De zorgplicht van een adviseur houdt onder meer in dat hij de verplichting heeft om periodiek aandacht te besteden aan de verzekeringen die hij in zijn portefeuille heeft.

Een adviseur heeft onvoldoende zorgvuldigheid in acht genomen bij de overname en het beheer van de verzekeringsportefeuille van een consument (klager). Bij de inventarisatie is een niet meer ter zake doende verzekering over het hoofd gezien, waardoor gedurende een aantal jaren de hiervoor verschuldigde premies zijn blijven geïncasseerd. De consument heeft echter ook bijgedragen aan deze ongewenste situatie door haar internetbankrekening niet goed in de gaten te houden. Vordering wordt gedeeltelijk toegewezen.

Een relatie van ons is overleden. De weduwe blijft met een koophuis en hypotheek achter. Er is wel een overlijdensverzekering gesloten (verpand), maar de geldverstrekker is bereid de uitkering uit de risicoverzekering rechtstreeks aan de weduwe uit te laten keren en niet op de hypotheek in te laten lossen. Heeft dit nadelige gevolgen voor de hypotheekrenteaftrek en moet er een deel annuïtair worden afgelost?

Om voor bepaalde groepen het wegvallen van inkomen op te vangen bestaat vanuit de overheid de Algemene nabestaandenwet (de Anw). De Anw is in het verleden al ter discussie gesteld, onder meer omdat deze geen (directe) prikkel geeft tot arbeidsparticipatie terwijl dit wel in de geest is van veel sociale verzekeringen. Binnen dit onderzoek (CentERdata) is de centrale vraag in hoeverre het verzekeren van overlijdensrisico al niet voor een groot deel wordt opgepakt (of kan worden opgepakt) binnen de private verzekeringsmarkt (de zogenaamde derde pijler) in combinatie met nabestaandenregelingen binnen pensioenregelingen (de tweede pijler).

Uit een onderzoek van het Nationaal Informatiecentrum Erfelijkheid, het Erfocentrum, blijkt dat tweederde van de Nederlanders vreest dat een DNA-onderzoek het moeilijker kan maken een levensverzekering af te sluiten. De regels hierover zijn onbekend en worden ervaren als onvoldoende vertrouwenwekkend.

Een consument heeft via Kifid een klacht aanhangig gemaakt doordat een risicoverzekering voortijdig was geroyeerd. De risicoverzekering was bedoeld als zekerheid voor de aflossing van een hypotheek. Door een administratief verzuim is de verpanding niet correct aangetekend en kon verzekeringnemer/verzekerde de verzekering afkopen. Echter, een jaar later na afkoop overleed verzekeringnemer. De echtgenoot van overledene heeft nu een klacht ingediend.