Is de adviseur toerekenbaar tekortgeschoten in zorgplicht?

De rechtsverhouding tussen de consument en de adviseur is een overeenkomst van opdracht zoals genoemd is in artikel 7:400 Burgerlijk Wetboek. In het licht van de overeenkomst van opdracht rustte op de adviseur bij de uitvoering van deze opdracht ten behoeve van de consument een zorgplicht.

Als uitgangspunt geldt dat van een redelijk bekwaam en redelijk handelend adviseur mag worden verwacht dat hij beschikt over de nodige deskundigheid en vakkennis, dat hij de financiële belangen van zijn cliënten naar beste weten en kunnen behartigt en dat hij zorgvuldigheid betracht in de advisering van zijn cliënten.

AOW

Vast staat dat de adviseur bij zijn berekeningen en bij de hypotheekaanvraag van een te hoge AOW-uitkering is uitgegaan, namelijk de AOW voor alleenwonenden. Hij deed dit (..) omdat de consument en de echtgenoot niet samenwoonden.
Maar het was hem gezien de contacten met de consument en de echtgenoot duidelijk dat de consument en de echtgenoot wel gehuwd waren. Dat was ook de reden waarom N. bij haar berekeningen uitging van de AOW voor gehuwden. Naar het oordeel van de commissie had de adviseur er niet zonder meer van mogen uitgaan dat de consument AOW voor alleenwonenden zou ontvangen. De commissie oordeelt dat de adviseur zijn zorgplicht tegenover de consument heeft geschonden.

Niet aantoonbare schade

De consument vordert € 2.000,- voor de tijd die zij heeft besteed aan besprekingen, telefoongesprekken en het verzamelen van gegevens. Dit bedrag komt niet voor vergoeding in aanmerking. De tijd die de consument heeft besteed levert in beginsel geen schade op in de zin dat het vermogen van de consument door die tijdsbesteding is verminderd. Dit kan onder omstandigheden anders zijn, maar dit is niet komen vast te staan. De consument heeft niet gesteld en ook los daarvan is niet gebleken dat de consument in verband met die tijdsbesteding kosten heeft gemaakt of dat zij door die tijdsbesteding inkomsten is misgelopen.

Taxatie

De consument vordert ook € 397,- aan taxatiekosten. Deze kosten zou de consument niet hebben gemaakt als de adviseur bij zijn berekening niet was uitgegaan van de juiste AOW-uitkering. Als hij was uitgegaan van de AOW voor gehuwden, zou meteen duidelijk zijn geweest dat de door de consument gewenste verhoging van de geldlening niet mogelijk was. Dan zou de consument de taxatie niet hebben laten uitvoeren en dus ook niet de taxatiekosten hebben gemaakt. De adviseur moet deze kosten daarom aan de consument vergoeden.

Bron: Kifid