U kent ze vast wel. Een ongehuwde relatie (starter/doorstromer) die in 2017 een huis kocht (wie had toen al van een draagplichtovereenkomst gehoord?), of een starter/doorstromer die in 2018 een huis kocht (en nog wel naar de notaris zouden gaan - niet dus). Helpdeskvraag wordt dan: "Kan achteraf nog een draagplichtovereenkomst worden opgesteld?" Als antwoord volgt dan: "Dat hangt er maar net van af hoe de desbetreffende casus is. Soms wel, niet, liever niet..."

Bij samenwoners en verwerving van een woning gebeurt het regelmatig dat er sprake is van een ongelijke inbreng van vermogen. Met behulp van een draagplichtovereenkomst is dit in principe eenvoudig te scheiden. Ieder brengt eigen middelen in op diens ‘eigen helft’ en financiert het overige. Maar er zijn ook scenario’s waarbij 1 partij meer (eigen middelen/overwaarde) inbrengt dan de ander, en kiest men voor toepassing van het ‘Goedkeurend besluit (januari 2018), huidige codificatie (BP2022). Degene die meer inbrengt heeft dan een vordering op de andere partner. En dan gaan (soms) zaken in de praktijk fout….

De vrouw vordert van de man waarmee zij eerder samenwoonde een bedrag van ruim €200.000 (vorderingsrecht) vanwege aflossingen op de gezamenlijke hypotheek. Partijen hadden geen samenlevingscontract opgesteld. Wanneer begint de verjaringstermijn?

Centraal binnen het vermogensrecht staat het vermogen van personen. Vermogens ondergaan voortdurend grote en kleine wijzigingen. Er ontstaan vermogensverschuivingen, dat wil zeggen dat goederen overgaan van het ene naar het andere vermogen.

Als echtgenoten de vermogensrechtelijke gevolgen van de algehele gemeenschap van goederen niet wensen, kunnen zij vóór het aangaan van hun huwelijk bij de notaris een overeenkomst van huwelijkse voorwaarden laten opstellen. Huwelijkse voorwaarden moeten om rechtsgeldig te zijn bij notariële akte opgesteld worden.