A-G Niessen heeft conclusie genomen over de vraag of de inkomsten uit verhuur van een deel van de eigen woning belast zijn in box I.

De inspecteur stelt zich op het standpunt dat de uitspraak van de rechtbank onjuist is. Naar zijn mening dienen de voordelen uit verhuur van een gedeelte van de woning van belanghebbende op grond van artikel 3.113 van de Wet IB 2001 belast te zijn als voordelen uit het tijdelijk ter beschikking stellen van de eigen woning aan derden. Belanghebbende betwist het standpunt van de inspecteur en concludeert dat de uitspraak van de rechtbank juist is.

In geschil of de inkomsten uit de verhuur door belanghebbende van een gedeelte van de eigen woning (tuinhuisje, aanhorigheid) via Airbnb belast zijn op grond van artikel 3.113 Wet IB 2001. Niet in geschil is dat de inkomsten uit de tijdelijke verhuur in dit geval niet in aanmerking kunnen worden genomen als winst uit onderneming of als resultaat uit overige werkzaamheden.

De huuropbrengst van de tijdelijke verhuur van een tuinhuis als Bed & Breakfast gedurende 21 dagen moet tot het inkomen uit werk en woning worden gerekend en is daarmee belast in box 1. Dat heeft de Hoge Raad geoordeeld.

In geschil is of na het vertrek van (het gezin van) belanghebbende naar België, de woning nog kwalificeert als ‘eigen woning’ in de zin van artikel 3.111 van de Wet IB 2001. Het geschil spitst zich toe op de vraag of de woning aan een derde ter beschikking is gesteld of dat sprake is van een kraakwacht-situatie.

Een huiseigenaar (belastingplichtige) is gedurende de onderhavige jaren uitgezonden naar het buitenland en is daarbij vergezeld door zijn vrouw. Twee dochters van belastingplichtige zijn in de woning blijven wonen. De woning werd tevens gebruikt door een neef van belastingplichtige die daar in verband met een studie in de buurt regelmatig verbleef. Belastingplichtige voerder hypotheekrenteaftrek op in zijn IB aangifte.

Een voormalige huiseigenaar is in hoger beroep bij de Raad van State in het ongelijk gesteld. De voormalige huiseigenaar wilde kwijtschelding van de restschuld als gevolg van de onderhandse verkoop van zijn woning. De opbrengst van de verkoop was onvoldoende om de hypothecaire geldlening en gemaakte kosten terug te betalen. De stichting heeft de restschuld aan de geldverstrekker betaald en is daarvoor in de rechten en plichten van de geldgever getreden. De ex-huiseigenaar is de stichting € 68.229,87 verschuldigd.

De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State heeft in hoger beroep een voormalige huiseigenaar in het ongelijk gesteld. De Stichting WEW had zich op het standpunt gesteld dat het aangaan van dubbele woonlasten door te emigreren naar het buitenland terwijl de woning nog niet was verkocht, de oorzaak van het verlies is. Dat verlies dient voor rekening van appellanten (voormalige huiseigenaren) te blijven, omdat zij de keuze hebben gemaakt om te emigreren en daarbij het risico hebben genomen dat de woning met verlies zou worden verkocht.

De boete van € 12.000 die het college van burgemeester en wethouders van Amsterdam aan een man had opgelegd omdat hij zonder vergunning een vrijesectorwoning onderverhuurde, is onevenredig hoog. Daarom verlaagt de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State zelf de boete in dit geval naar € 3.000. Dat blijkt uit een uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van 11 mei 2016.

Een eigenaar van een onder Maatschappelijk Gebonden Eigendom (MGE) verkregen woning voldoet niet aan de zelfbewoningsplicht wegens verhuur van de woning. De Woningstichting vordert op basis van een boetebeding een boete van 200% van de MGE-waarde (boetebedrag €130.388).