Ex-partners maken vaak bij dezelfde onderwerpen fouten in de aangifte inkomstenbelasting. Die onderwerpen zijn: de eigen woning, woongenot als alimentatie en afspraken in het echtscheidingsconvenant.

Een vrouw heeft de gemeenschappelijke woning verlaten en gaat elders wonen. De man (blijft achter in de woning) levert niet het bewijs dat hij op grond van een met de vrouw gemaakte afspraak haar deel van de hypotheekrente als alimentatie heeft betaald. Ook is er geen bewijs dat de woning vanaf datum feitelijke scheiding economisch geheel het eigendom van de man was.

De Belastingdienst heeft in een notitie een aantal aandachtspunten samengevat over de fiscale gevolgen van afspraken rondom de eigen woning.

Partijen doen over en weer afstand van hun rechten op alimentatie en de man doet afstand van meer-/overwaarde. De man voert de helft van de overwaarde op in aangifte als afkoop partneralimentatie.

Een vrouw heeft ter zitting gesteld dat de man in de draagkrachtberekening betreffende de periode tot 1 oktober 2017 ten onrechte rekening heeft gehouden met de bruto hypotheekrente, nu de man zijn deel van de hypotheekrente drie jaar mag aftrekken en het deel van de hypotheekrente dat hij voor de vrouw betaalt als partneralimentatie kan aftrekken.

In de praktijk betaalt de vertrokken ex-partner soms nog enige tijd de hypotheeklasten van de voormalige echtelijke woning. De achtergebleven ex-partner is dan bijvoorbeeld financieel niet in staat de woonlasten (volledig) te betalen. De vertrokken ex-partner voert deze woonlast dan op als betaalde alimentatie, zonder dat er sprake is van alimentatieplicht. In een uitspraak van de Rechtbank is een soortgelijke casus behandeld, met negatieve gevolgen voor de vertrekkende partij.