De Hoge Raad heeft uitspraak gedaan in een zaak waarin de aftrek van betaalde hypotheekrente na echtscheiding in geschil is. Het gaat om een echtpaar dat in de loop van 2013 gescheiden is gaan wonen. De vrouw blijft wonen in de echtelijke woning die juridisch haar eigendom is. De man blijft ook nadat ze uit elkaar zijn gegaan de hypotheekrente voor die woning betalen en wil die betaalde rente in aftrek brengen voor de inkomstenbelasting in box 1.

Belastingplichtige en zijn (vertrokken) ex-echtgenote waren buiten iedere gemeenschap van goederen gehuwd. De volledige eigendom van de echtelijke woning was gelegen bij de (vertrokken) ex-echtgenote. Gedurende het jaar heeft belastingplichtige de (voormalige) echtelijke woning verlaten.

Het geschil komt op het volgende neer: de vrouw wil bevrijd worden van haar hoofdelijkheid voor een hypothecaire geldlening. Alleen de man is eigenaar van de woning maar de vrouw heeft wel meegetekend voor een schuld waarvoor (tweede) hypotheek op de woning is verleend. Deze geldlening is 20 jaar geleden afgesloten, in 2000, toen partijen nog samenwoonden. Partijen zijn inmiddels acht jaar uit elkaar, sinds 2012.

In een tweetal uitspraken van de rechtbank wordt (weer) duidelijk dat een afspraak in een echtscheidingsconvenant wel rechtswerking heeft, maar dat een geldverstrekker beide partijen (toch) hoofdelijk aansprakelijk houdt ingeval van een restschuld. In het ene geval legt de rechtbank wel een dwangsom op, in de andere uitspraak niet.

In een uitspraak van de Rechtbank Den Haag krijgt een vrouw na bijna 15 jaar samenwonen geen aanspraak op de overwaarde. Uit deze uitspraak blijkt (wederom) het belang van goede schriftelijke afspraken.