Zwangerschapsbepalingen Movir toegestaan

Het was niet de eerste keer dat een verzekeraar voor de rechter werd gedaagd vanwege de zwangerschaps- en bevallingsverlofbepalingen van een arbeidsongeschiktheidsverzekering. Sinds 1 augustus 2004 zijn verschillende processen aangespannen (die vrijwel allemaal in het voordeel van de verzekeraar hebben uitgepakt).

De datum van 1 augustus 2004 is overigens geen toeval, omdat toen de WAZ werd afgeschaft. Sindsdien kunnen vrouwelijke zelfstandigen geen beroep meer doen op een publieke uitkering tijdens het zwangerschaps- en bevallingsverlof, maar kunnen ze bij private verzekeraars terecht. Veel verzekeraars hebben aan hun arbeidsongeschiktheidsverzekeringen een extra dekking voor een uitkering tijdens het zwangerschaps- en bevallingsverlof toegevoegd, zonder daarvoor extra premie te berekenen. Wél worden vaak voorwaarden gesteld aan de dekking, zoals het hanteren van een wachttijd. “Dat doen verzekeraars niet om vrouwen dwars te zitten, maar omdat het vanuit verzekeringsoverwegingen nodig is”, meent beleidsadviseur Emile Voorn van het Verbond. “Verzekerden kunnen immers zelf kiezen of, wanneer en voor hoeveel zij zich willen verzekeren. Bovendien is het ‘risico’ op zwangerschap door de verzekerde beïnvloedbaar.”

Verboden onderscheid

Vanwege die wachttijd en het feit dat een zwangerschaps- en bevallingsuitkering niet in de reguliere arbeidsongeschiktheidsverzekering zit, spande een groep vrouwelijke (tand)artsen en advocaten, de Vereniging van Nederlandse Vrouwelijke Artsen en de Stichting Proefprocessenfonds Clara Wichmann een proces tegen Movir aan. Volgens de eisers maakt de verzekeraar verboden onderscheid tussen mannen en vrouwen door andere voorwaarden te stellen aan de arbeidsongeschiktheidsverzekering dan aan de dekking voor het zwangerschaps- en bevallingsverlof. De verzekeraar stelde daartegenover dat sprake is van twee verschillende diensten, waarvoor hij ook verschillende voorwaarden mag stellen.

De rechtbank oordeelde vorige week echter dat de verzekeraar voor zowel mannen als vrouwen dezelfde definitie van arbeidsongeschiktheid hanteert, zodat van een direct onderscheid geen sprake is. Ook een indirect onderscheid (door zwangerschap niet als arbeidsongeschiktheid aan te merken) is niet aan de orde, aangezien zwangerschap en ziekte twee verschillende gesteldheden zijn.

Publieke regeling?

Volgens de Stichting Proefprocessenfonds Clara Wichmann onderstreept de uitspraak nog maar eens dat zwangere zelfstandigen niet hoeven aan te kloppen bij verzekeraars en dat er dringend behoefte bestaat aan een arbeidsongeschiktheidsuitkering door de overheid. Het Verbond vindt die conclusie niet terecht. “Een publieke voorziening voor het zwangerschaps- en bevallingsverlof is een dure oplossing voor een beperkt probleem”, meent Voorn, “omdat de meeste arbeidsongeschiktheidsverzekeringen al in een dekking voorzien zonder dat daarvoor extra premie is verschuldigd. Een verplichte publieke regeling tegen het arbeidsongeschiktheidsrisico is al helemaal geen goed idee. Daarmee verdwijnt de keuzevrijheid om te bepalen of en zo ja, in hoeverre zelfstandigen zich tegen dit risico willen verzekeren. Om die reden is de WAZ immers, op verzoek van de zelfstandigen zelf, afgeschaft.”

Bron: Verbond van Verzekeraars, 21-04-2008