In het bedrijf van de procederende werknemer werd de reiskostenvergoeding uitgekeerd op basis van een berekening van de kortste route door een routeplanner. De werknemer nam een langere weg, die echter wel tijdwinst opleverde. De kantonrechter constateerde dat de CAO die hier gold, geen uitsluitsel gaf over deze kwestie. Dat van die routeplanner had de werkgever dan ook zelf bedacht. Zijn systeem kwam neer op de ondergrens: de laagst mogelijke vergoeding. Voor wie met de trein naar zijn werk gaat, schreef de CAO wel expliciet een ondergrens voor: tweede klas. Wat de werkgever deed met de kosten van eigen vervoer sloot daar logisch op aan en was dus niet in strijd met de CAO. De rechter stelde de werkgever dus in het gelijk. 

Bron: Kluwer, 13-12-2004