Sinds 1 januari 2006 is het verzekeringsrecht, zoals dat werd behandeld in het Wetboek van Koophandel, vervangen door een nieuwe wettelijke regeling in het Burgerlijk Wetboek. Deze regeling is vastgelegd in boek 7. De opbouw van de wetgeving is gelaagd. Dat wil zeggen dat de wet bestaat uit een afdeling met algemene bepalingen, een afdeling die specifiek handelt over schadeverzekeringen en een afdeling over sommenverzekeringen.

In artikel 7:925 BW komt het begrip onzeker voorval, zoals we dat kenden uit het Wetboek van Koophandel, niet meer voor. Dit zou tot gevolg kunnen hebben dat een verzekerde bij het aangaan van de verzekering weet dat er een schadeveroorzakende gebeurtenis zal plaats vinden, maar hij weet nog niet wanneer en niet hoe hoog die schade zal zijn.

Een begrip dat we niet meer terug vinden in artikel 7:925 BW is schadeloosstelling. Artikel 7:925 BW handelt dus niet alleen meer over schadeverzekeringen maar ook over sommenverzekeringen. Dit in tegenstelling tot artikel 246 WvK dat bepaalde dat de verzekeraar schadeloosstelde.

Er wordt in artikel 7:964 BW ook nog een definitie gegeven van de sommenverzekering.

Onder de oude wetgeving was schade door eigen schuld van de verzekerde niet gedekt. Omdat verzekeraars bepaalde vormen van schuld wel wilden verzekeren moest er in de voorwaarden dus aangegeven worden welke vormen van schuld wel en welke niet waren verzekerd. In de huidige wetgeving is de situatie omgedraaid. Artikel 7:952 BW bepaalt namelijk dat de lat hoger wordt gelegd, namelijk bij opzet of roekeloosheid. Het artikel bevat geen dwingend recht, dus wanneer verzekeraars lichtere vormen van schuld willen uitsluiten, dan kunnen ze dat in hun voorwaarden regelen.

Wanneer een verzekeraar een verzekerde op grond van een verzekering schadeloos stelt en die verzekerde heeft wat betreft die schade verhaalsrechten op een derde, dan treedt de verzekeraar in de rechten van verzekerde. Dit recht is geregeld in artikel 7:962 BW en heet subrogatie.

De wet legt de verzekeringnemer in artikel 7:957 BW de verplichting op dat hij alle mogelijke maatregelen moet nemen die tot voorkoming of vermindering van de schade kunnen leiden. Op grond van jurisprudentie gebaseerd op de oude wetgeving is inmiddels vastgesteld dat die plicht op de verzekeringnemer rust wanneer het evenement zich heeft voorgedaan, maar ook wanneer er sprake is van een onmiddellijk dreigend gevaar. Deze jurisprudentie is met de invoering van het nieuwe verzekeringsrecht wettelijk vastgelegd. De verplichting rust overigens alleen op de verzekeringnemer wanneer hij op de hoogte is of behoort te zijn van het zich voordoen van het evenement of van het onmiddellijk dreigende gevaar. De bereddingsplicht geldt zowel voor de verzekerde als de verzekeringnemer.

Artikel 7:951 BW zegt: De verzekeraar vergoedt geen schade aan een verzekerde zaak, indien die is veroorzaakt door de aard of een gebrek van die zaak. Het gaat in dit artikel om regelend recht, dus mag er van worden afgeweken. Een gebrek is een minderwaardige eigenschap van een zaak, die een dergelijke zaak niet behoort te hebben.