De directe actie van de benadeelde die voortvloeit uit dit artikel is een geheel nieuwe regeling die onder het oude verzekeringsrecht niet bestond. Het doel van de regeling is slachtofferbescherming te bieden. Er wordt geprobeerd te bereiken dat wanneer er een aansprakelijkheidverzekering is gesloten, de uitkering uit die verzekering bij de benadeelde terecht komt.

Sinds 1 januari 2006 is het verzekeringsrecht, zoals dat werd behandeld in het Wetboek van Koophandel, vervangen door een nieuwe wettelijke regeling in het Burgerlijk Wetboek. Deze regeling is vastgelegd in boek 7. De opbouw van de wetgeving is gelaagd. Dat wil zeggen dat de wet bestaat uit een afdeling met algemene bepalingen, een afdeling die specifiek handelt over schadeverzekeringen en een afdeling over sommenverzekeringen.

Een begrip dat we niet meer terug vinden in artikel 7:925 BW is schadeloosstelling. Artikel 7:925 BW handelt dus niet alleen meer over schadeverzekeringen maar ook over sommenverzekeringen. Dit in tegenstelling tot artikel 246 WvK dat bepaalde dat de verzekeraar schadeloosstelde.

Er wordt in artikel 7:964 BW ook nog een definitie gegeven van de sommenverzekering.

Onder de oude wetgeving was schade door eigen schuld van de verzekerde niet gedekt. Omdat verzekeraars bepaalde vormen van schuld wel wilden verzekeren moest er in de voorwaarden dus aangegeven worden welke vormen van schuld wel en welke niet waren verzekerd. In de huidige wetgeving is de situatie omgedraaid. Artikel 7:952 BW bepaalt namelijk dat de lat hoger wordt gelegd, namelijk bij opzet of roekeloosheid. Het artikel bevat geen dwingend recht, dus wanneer verzekeraars lichtere vormen van schuld willen uitsluiten, dan kunnen ze dat in hun voorwaarden regelen.

Wanneer een verzekeraar een verzekerde op grond van een verzekering schadeloos stelt en die verzekerde heeft wat betreft die schade verhaalsrechten op een derde, dan treedt de verzekeraar in de rechten van verzekerde. Dit recht is geregeld in artikel 7:962 BW en heet subrogatie.

De wet legt de verzekeringnemer in artikel 7:957 BW de verplichting op dat hij alle mogelijke maatregelen moet nemen die tot voorkoming of vermindering van de schade kunnen leiden. Op grond van jurisprudentie gebaseerd op de oude wetgeving is inmiddels vastgesteld dat die plicht op de verzekeringnemer rust wanneer het evenement zich heeft voorgedaan, maar ook wanneer er sprake is van een onmiddellijk dreigend gevaar. Deze jurisprudentie is met de invoering van het nieuwe verzekeringsrecht wettelijk vastgelegd. De verplichting rust overigens alleen op de verzekeringnemer wanneer hij op de hoogte is of behoort te zijn van het zich voordoen van het evenement of van het onmiddellijk dreigende gevaar. De bereddingsplicht geldt zowel voor de verzekerde als de verzekeringnemer.